Powszechnie uważa się, że narodziny tarota to okres pomiędzy XIII a XV wiekiem. Jako miejsce narodzin kart uznaje się Włochy. Co prawda nie istnieją żadne przekonujące dowody datujące ten fakt, ale na podstawie tych istniejących można takie założenie uzans za słuszne. W owych czasach karty te służyły wyłącznie do gry. Grano w nie dla pieniędzy, bowiem gra kartami, dziś znanymi jako karty tarota była grą hazardową. Reguły tej gry nie są do końca znane. Wiadomo jednak, że była to gra o bardzo skomplikowanych rytuałach związanych z tasowaniem, rozdawaniem i samą grą. Rytuały te wymagały od graczy szczególnych umiejętności. Nie było to więc gra dostępna dla wszystkich. Inne źródła, podają zupełnie inną wersje powstania kart tarota. Według autorów tej hipotezy karty wywodzą się z wieku XIV (mamy tu pewna zgodność co do czasu) i są dzisiejszym odpowiednikiem ówczesnych tabliczek, wykonanych z kości słoniowej. Służyły one wróżkom i wróżbitom do przepowiadania przyszłości. Jako kraj pochodzenia uznaje się dalekowschodnie obszary Azji, dzisiejsze tereny Indii lub Chin. Kolejną wersją jest założenie, że tarot przybył do Europy z terenów bliskowschodnich. Miało się to stać za sprawą ludów cygańskich którzy z kolei zaczerpnęli tradycję tarota od Arabów i Maurów. Jeszcze inni twierdzą, że tarot został przywieziony z wypraw krzyżowych z Palestyny. Jakkolwiek wiele jest tych teorii na uwagę zasługuje jednak przebieg rozwoju i przemian w tradycji tarota już na terenie Europy. Pierwsze dzieło na temat tarota powstało za sprawą Szwajcara, o nazwisku de Gebelin. Był to człowiek który zapoczątkował przekonanie o związkach kart tarota z kapłanami egipskimi. W swojej książce o kartach tarota udowadnia tezę, że to kapłani Egipscy stworzyli tę grę w karty aby w ten sposób przekazać swą wiedzę do czasów późniejszych. Mieli oni bowiem świadomość nieuchronności upadku wielkiego Egiptu. Ponieważ znali doskonale wszystkie ludzkie przywary i skłonności, wiedzieli dobrze że jako gra hazardowa przynosząca zyski, przetrwa on wiele tysięcy lat. De Gebelin Poza doszukiwaniem się związku kart z Egiptem dokonał również usystematyzowania znaczenia kart. Wszystkie znane mu karty dokładnie opisał, przypisując im znaczenia i opisując je ze szczegółami. Ponadto przypisał on karty do kolejnych liter alfabetu hebrajskiego. Według de Gebelin’a Struktura kart opiera się na magicznej liczbie 7. Twierdził, że ilość kart w talii jest wielokrotnością tej liczby. Dokonał on następującego podziału : arkana wielkie to 2 x po7 kart, natomiast arkana małe to 3 x po7 kart. Dzieło de Gobelin’a doczekało się wielu późniejszych kontynuatorów. Autorzy kolejnych książek poświęconych tarotowi opisywali na przykład jego związki z zodiakiem lub literami łacińskimi. Przykładem tego może być pozycja wróżbity o imieniu Eteilla, który wprowadził do tradycji tarota wiele nowych zagadnień, jak na przykład nowe układy. Przypisał on także znaczenia zdarzeniu polegającemu na wystąpieniu w rozkładzie karty odwróconej. Uzyskuje ona wówczas zgoła inne znaczenie niż w przypadku wystąpienia w pozycji „normalnej”. Ponadto wróżbita ten dokonał przypisania kart do kolejnych znaków zodiaku. Dało to początek całkowicie nowemu spojrzeniu na karty jako na uniwersalne źródło wiedzy o przyszłości i zawartych w nich przekazach. Wróżbita Eteilla dokładnie opisał wszystkie symbole występujące w kartach tarota i dowodził ich pochodzenie. Według niego znaki na kartach tarota wzięły się ze staroegipskich symboli zamieszczonych w jednej z ksiąg, która jako jedyna ocalała z pożaru biblioteki Aleksandryjskiej. Na uwagę zasługuje jeszcze inny kontynuator dzieła de Gebelin’a a mianowicie Eliphos Levi. Był to człowiek który w pewnych kwestiach nie godził się z Gebelin’em. Szczególnie w kwestii przypisania kart tarota literom alfabetu hebrajskiego. Co prawda, on również takiego przypisanie dokonywał, ale w zupełnie inny sposób. Przypisywał litery do kart zaczynając od litery ostatniej., a nie od pierwszej jak to robił Gebelin. Później nastąpił okres umiarkowanego zainteresowania tarotem. Nie trwał on jednak długo. W wieku XIX, powstały rozliczne dzieła traktujące o kartach tarota z najróżniejszymi interpretacjami ich znaczenia. Dobrze znanym dziełem jest książka Ely Star w której kartom tarota poświęcony jest obszerny rozdział. Inna postacią tego okresu jest markiz Stanislas de Guaita – twórca pierwszej w historii organizacji okultystycznej, Zakonu Różanego Krzyża. Członkowie tej organizacji stworzyli całkowicie nową talię kart tarota. Jednym z najbardziej znanych członków zakonu był dr Gerard Encausse. Znany bardziej jako dr Papus. On to właśnie napisał książkę całkowicie poświęconą tarotowi. W Anglii, tarot zyskiwał na popularności głównie za sprawą działalności Zakonu Złotego Brzasku. Jednym z najbardziej znanych członków tego zakonu był Alister Crowley, który będąc dalece wtajemniczonym członkiem zakonu, zdradził go wyjawiając jego najbardziej strzeżone tajemnice. Uczynił to na łamach swojego czasopisma. Zakon został oficjalnie rozwiązany w 1937r. Poza tym wraz z malarka lady Fridą Harris stworzyli całkowicie nowa talię kart tarota. Nazwano ją od nazwiska jej twórcy „talia Crowley’a”. Zawiera w sobie przekrój niemal wszystkich kultur i tradycji narodów świata. Talia ta jest bardzo trudna do opanowania i nie stosuje się jej podczas normalnego wróżenia. Niemniej jednak opanowanie jej daje potężną wiedzę o sobie samym i innych ludziach. Obecnie używane talie to w jakimś stopniu uproszczone kopie talii Crowley’a. Są bardzo ubogie w porównaniu do swojego pierwowzoru. Pojawiły się również talie o dość dziwnych i nie mających wiele wspólnego z tradycja nazwach, jak np. Tarot Żywiołów, Zen i wiele innych.

Czy można nimi wróżyć ? Owszem, ale maja wyłącznie według reguł opracowanych przez ich twórców, ponieważ ich interpretacja i symbolika daleko różnią się od tradycyjnych kart Tarota.